Een verhaaltje over pellen en kwetsbaarheid

 Ik open zo stil mogelijk de achterdeur, zodat niemand wakker zou worden. Ik sluip stilletjes naar boven en plof neer in mijn bed. De vermoeidheid neemt mijn lichaam over en ik geniet van het sluiten van mijn ogen. Toch vat de slaap me maar niet. Ik denk aan de avond. Nachtelijke uurtjes die me meenamen in een dans. De avond draaide me in de rondte, duwde me naar alle hoeken van de kamer en liet me elk deel van mijn lichaam voelen.

Op een gegeven moment zat ik samen met iemand op de grond in kleermakerszit. Daar op de houten vloer vertelden we elkaar de meest stomste en persoonlijke verhalen. Dingen die je normaal alleen deelt met jezelf. Ik vergat de tijd en was alleen bezig met dit moment.

De laatste tijd komen er zoveel bijzondere momenten op mijn pad. Ervaringen die zo intens zijn, dat ik kippenvel voel op mijn armen.

Deze intense ervaringen zijn naar mijn idee puur mogelijk door de kwetsbaarheid van de mens. Ik voel aan mezelf dat ik probeer om me zo kwetsbaar mogelijk op te stellen. Alleen mijn kern, zonder een harde laag. Het leven is opeens zo overweldigend, alles komt harder binnen. Gelukkig zijn, voelt bijna als iets onwerkelijks. Alsof ik leef in een droom, een fantasie die nooit mijn eigen leven kan zijn.

Er zijn laagjes om me heen, om iedereen. Iemand leren kennen is als pellen. Laag voor laag, totdat de kern tevoorschijn komt. Er zijn weinig mensen die ik in mijn leven heb ontmoet, die dit pellen zo snel toelaten en in zo’n korte periode.

De kwetsbaarheid van mij en mijn medemens, zonder pellen, is de meest mooie ervaring die ik naar mijn gevoel kan hebben. Alsof het twee zielen zijn die communiceren. Alleen je ‘echte en pure ik’. Dat voelt naar mijn gevoel heel fladderig en dat komt waarschijnlijk ook zo over, maar iedereen is niet voor niks altijd op zoek naar zichzelf.